علیپور/

 بزرگراه آزادی مشهد را باید از شگفت‌انگیزترین مسیرها در قواعد شهرسازی دانست. مسیری به طول بیش از ۱۶ کیلومتر که از محدوده میدان آزادی آغاز شده و به جاده قوچان ختم می‌شود و با طی همین مسیر می‌توان مقوله گسل طبقاتی را در جامعه به وضوح درک کرد؛ قضیه‌ای که از زبان ساکنان محدوده همین نوار ۱۶ کیلومتری بارها شنیده می‌شود. آخرین بار نیز مردم گلایه‌مند در خیابان توس ۷۰ به همین موضوع تأکید داشتند که «اگر کمترین مشکل برای مردم محلات مرفه شهر اتفاق بیفتد همه دستگاه‌ها تقلا می‌کنند که در کمترین زمان حلش کنند اما مردم محله ما، مشکلی ترافیکی را تحمل می‌کنند که بیش از ۳۰ سال از عمرش می‌گذرد. چندین شهردار عوض شده اما هر روز این معضل پیچیده‌تر می‌شود.

*پرداخت عوارض بدون بهره‌مندی از خدمات شهری

با گذر از چندین کوچه فرعی به توس۷۰ می‌رسیم، خنکای صبح تابستان بسیار لذتبخش است؛ شاید همین مسئله موجب شده که چند نفر از مردم این محله با رویی خوش پاسخمان را بدهند. هر چند که خوب می‌دانند این گفت‌وگو هم مثل ده‌ها مطلب دیگر شاید به چشم مسئولان نیاید و گره‌ای از مشکلی کهنه و کور باز نکند.

مردی میانسال، آرام و باوقار این گونه از دردی چندساله می‌گوید: این منطقه نه بانک دارد و نه مسیری برای تردد اتوبوس، از همین رو ساکنان ناچارند برای رسیدن به مقصدشان به ایستگاه‌های اتوبوس و محلات اطراف همانند پلیس راه و پردیس بروند.

او می‌افزاید: این مسیرها هم چندان کوتاه نیست که همه بتوانند پیاده آن را طی کنند و اغلب خانواده‌هایی که خودرویی ندارند باید برای تردد از آژانس تلفنی استفاده کنند که این مسئله هم در توان اقتصادی مردم نیست. همچنین چند هفته پیش کودکی اینجا تصادف کرد و آمبولانس از شدت ترافیک نتوانست نزدیک مصدوم بشود و مردم ناچار شدند طفل معصوم را خودشان بغل کنند و به آمبولانس برسانند.

وی اضافه می‌کند: جدی‌ترین خواسته ما باز کردن مسیری برای کاهش ترافیک در این محله است. شما سر صبح آمده‌اید و خیابان خلوت است اما همین روزها که حتی مدرسه‌ها تعطیل شده اگر دم غروب بیایید محال است بتوانید بدون چند ساعت گرفتاری در ترافیک، عبور کنید. تقاضای ما این است که با تملک بخشی از انباری که به خیابان آزادی راه دارد مسیر را بازگشایی کنند. این مسئله را بیش از ۲۰ سال است که به اشکال مختلف و از طریق مسئولان متعدد پیگیری کردیم اما نتیجه‌ای نگرفتیم. در صورتی که تنها کسبه این محل سالانه حدود ۳ تا ۴ میلیون هزینه عوارض و تجاری موقت به شهرداری می‌پردازند اما هنوز این مشکل را شهرداری حل نکرده است.

*عریض‌ترین خیابان به عرض ۱۵ متر

یکی از کسبه محل نیز که بیش از ۲۷ سال است در این منطقه سکونت دارد، اظهار می‌کند: چندی پیش یکی از اهالی سکته کرد که به دلیل تأخیر در رسیدگی فوت شد؛ چراکه آمبولانس بیش از ۲۰ دقیقه در ترافیک مانده بود. ترافیک این محله قابل کنترل نیست، زیرا عریض‌ترین خیابان که معبر اصلی بیش از ۵ هزار سکنه این منطقه به حساب می‌آید ۱۵ متر عرض دارد و چندین کوچه بن‌بست با عرض ۶ متر به آن می‌رسد. همچنین توس ۶۵ که محدوده تردد بیش از ۷ تا ۸ هزار نفر ساکنان مناطق نوده، جاده سنتو، قاسم‌آباد و وکیل‌آباد محسوب می‌شود به همین خیابان منتهی می‌شود. در حال حاضر مدارس تعطیل است اما در کوچه‌های ۶ متری این محله ۵ تا ۶ مدرسه ساخته شده که وقتی دانش‌آموزان تردد می‌کنند مشکلات چند برابر می‌شود به طوری که امتداد ترافیک تا گلریز ۵ ادامه پیدا می‌کند. از همین رو به دلیل حجم ترافیک هر روزه چندین دعوا و درگیری رخ می‌دهد. این در حالی است که در چند متری همین محله، زمین‌های شخصی، سوله و انباری وجود دارد که می‌توان با تخریب و بازگشایی به سادگی مشکلات را حل کرد.

*ساخت آپارتمان‌های چند طبقه در کوچه‌های باریک

هر ساله در روزهایی که تشریح گزارش‌ها از سوی سازمان‌ها رونقی صد چندان می‌گیرد مسئولان در کنار توضیح عملکردهای پرشمار خود، به بهسازی و تقویت تجهیزات ترافیکی در محلات نیز اشاره می‌کنند. این در حالی است که وقتی به کوچه‌های بن‌بست این محله سرک می‌کشیم هیچ نشانه‌ای از علایم و تجهیزات ترافیکی نمی‌بینیم. به راستی ترافیک محله آن قدر سنگین بوده که هنوز مسئولان شهری به توس ۷۰ نرسیده‌اند؟

مرد میانسالی با تأکید بر اینکه اینجا باید حادثه‌ای همانند پلاسکو اتفاق بیفتد که مسئولان توجه کنند، می‌گوید: شهرداری برای آنکه با ساده‌ترین و دم دستی‌ترین راه، مسئله را حل کند به جای تخریب سوله‌ای شخصی؛ با بازگشایی مسیری از سر چهارراه ۱۶ متری به طرف کوچه ۸ متری تنها به پیچیدگی مشکل اضافه کرده است.

وی با گلایه ادامه می‌دهد: شهرداری هیچ گونه مسئولیتی در برابر رفاه مردم این محله احساس نمی‌کند و به راحتی مجوز ساخت به خانه‌هایی چند طبقه در این کوچه‌های ۵ تا ۶ متری می‌دهد. در واقع هر فردی که توان دارد با پرداخت چند میلیون مجوز می‌گیرد. چطور ممکن است صدور این مجوزها امکان داشته باشد اما بازگشایی مسیر برای چندین هزار شهروند کم‌برخوردار ممکن نباشد؟